ROZSTANIE

Nadal trwa między nami cisza, odseparowałam się od wszystkiego co mogłoby przynosić mi jakieś wieści o nim i mogę chyba napisać,że jest ciuteczkę lepiej. Co nie oznacza,iż nie zastanawiam sie od kiedy tamto trwało? Bardzo staram się siebie nie "truć" ale czasem nie daje rady. Dziwnym zjawiskiem jest również notoryczna pobudka o 5:40 czy trza czy nie- z tego co pamietam o tej porze zazwyczaj wstaje do roboty...

Może troszkę "trzeźwiej" patrzę na pewne sprawy co nie oznacza,że rozumie i nie łudzę się już ,iż to nastąpi.

Ale "będzie tak jak tego chcesz, zabierz swój płaszcz i adres w sercu skreśl"

Z jednej strony mam mozliwość normalnego spędzania czasu, nie muszę nic na siłę wyciągać a z drugiej cholera jasna brakuje mi go. Minał dopiero albo już m-c, 3 tygodnie bez kontaktu...Tak wielce jestem dla niego ważna...

Nie rozumie po jaką cholerę on ze mną był tyle czasu??

Załapałam jakiś dołek dzisiaj. Bo? Bo tak podsumowując... mam 32 lata, pracuje ale nie stać mnie na zamieszkanie samodzielne- na wegetację w postaci 10 zł na dzień po dokonaniu opłat jak najbardziej.Byłam z kimś 4 lata, padła obietnica ślubu w przyszłym roku, już nawet rozsyłaliśmy maile aby się doinformować. Padały teksty,że jest pewien,że to i tamto i co i jedno wielkie g...
Piekne teksty bez pokrycia...

 Praca? Fajna ale już bardziej się w niej nie da rozwinąć- jedynie zmieniając dział a to raczej w rachubę nie wchodzi...

BLEEE

Próbuje wracać do równowagi. Są chwile kiedy wychodzi świetnie, szczególnie w pracy bo ciagle dzwoniący tel. i sprawy do załatwienia odrywają myśli. Gorzej jest wieczorem- dlatego staram się zapełniać sobie czas- staram się nie być "sama". Czasem jednak to nie wychodzi a poza tym kiedyś trzeba iść spać i wtedy trzeba już być tak zmęczonym żeby brakowało sił na myślenie...

A on - on pewnie rozpoczął "nowy rozdział " i jest cholernie szczęśliwy. Jakże łatwo przekreślił te 4 lata!!!

Każdemu łatwo mówić a psychologowie mówią,że po zerwanym związku potrzeba przeżyć żałobę taka jaką przezywamy kiedy ktoś bliski umiera...

Wiec dajcie mi przeżyć tę żałobę...

Wydaje mi się,że pierwszy jej etap już za mną. Opadły klapki, ideał sięgnął bruku...